Ուխտագնացությունը
հոգևոր բարեպաշտական արարողություն է, հոգևոր մի ճանապարհորդություն, որի ընթացքում
քրիստոնյան ինքնաքննման, ինքնամաքրման, ապաշխարության միջոցով որդեգրվում է աստվածային
կենսապարգև շնորհներին, նորոգում իր ուխտն աստծո հետ, հաղորդակից դառնում աստծո կենդանի
խոսքին ու քրիստոնեական ճշմարտություններին: Ուխտագնացությունն ինքնանպատակ չէ. աստվածճանաչության
ճանապարհին այն անհատին հասու է դարձնում քրիստոնեական հավատալիքներին, սրբավայրերի
պատմությանը, Քրիստոսահիմն ու առաքելահաստատ հավատքի մագաղաթյա ու քարեղեն գոհարներին,
հայ ծեսին ու բազմադարյա ավանդույթների արմատներին: Ճշմարիտ քրիստոնյա հավատացյալը
չի կարող կույր ու մոլի լինել: Նա ազգի ու
ժողովրդի պատմությանը, մշակույթին ու դավանանքին քաջատեղյակ հավատարիմ կրողն է: Ուխտի
հաստատման առաջին օրինակը մենք հանդիպում ենք
Աստվածաշնչում, երբ աստված իր ուխտը կնքեց մեր նախածնողների հետ, որոնք, սակայն, հավատարիմ չմնալով այդ ուխտին, արտաքսվեցին դրախտից:
Աստվածադիր այդ օրենքը, ուխտը կարող ենք վերականգնել
բարեգութ աստծո նախախնամությամբ, որը գրավականն է աստվածային անսպառ սիրո, ներողամտության
և մարդկության աստվածային փրկագործության:
Հայ հավատացյալի կյանքը պետք է լինի հոգևոր մի ճանապարհորդություն, մի ուխտագնացություն
դեպի երկրավոր դրախտ` Հայաստան աշխարհ, դեպի վերազարթոնքը հայոց հավատի: Ուխտագնացության
նպատակը` մեր հայորդիներին մեկ ընդհանուր գաղափարախոսության
շուրջ համախմբելն է, քրիստոնյայի կերպարը զորացնելը ու միասնաբար աղոթեը մեր նախնյաց սուրբ հողի վրա:
Ուխտագնացությամբ մերձենում ենք հոգևոր մշակութային արժեքներին ու գաղափարներին, հնարավորություն
ենք ստանում ինքնճանաչման ու ներհայեցողության միջոցով հաղորդակցվելու աստվածային պատգամներին, մեր հոգևոր հարուստ ժառանգությանն ու զարդարվելու
աստվածային հոգեիմացությամբ` արժանանալու և ժառանգակիրները լինելու հավիտենական կյանքի :
Ուխտագնացությունը
հոգևոր բարեպաշտական արարողություն է, հոգևոր մի ճանապարհորդություն, որի ընթացքում
քրիստոնյան ինքնաքննման, ինքնամաքրման, ապաշխարության միջոցով որդեգրվում է աստվածային
կենսապարգև շնորհներին, նորոգում իր ուխտն աստծո հետ, հաղորդակից դառնում աստծո կենդանի
խոսքին ու քրիստոնեական ճշմարտություններին: Ուխտագնացությունն ինքնանպատակ չէ. աստվածճանաչության
ճանապարհին այն անհատին հասու է դարձնում քրիստոնեական հավատալիքներին, սրբավայրերի
պատմությանը, Քրիստոսահիմն ու առաքելահաստատ հավատքի մագաղաթյա ու քարեղեն գոհարներին,
հայ ծեսին ու բազմադարյա ավանդույթների արմատներին: Ճշմարիտ քրիստոնյա հավատացյալը
չի կարող կույր ու մոլի լինել: Նա ազգի ու
ժողովրդի պատմությանը, մշակույթին ու դավանանքին քաջատեղյակ հավատարիմ կրողն է: Ուխտի
հաստատման առաջին օրինակը մենք հանդիպում ենք
Աստվածաշնչում, երբ աստված իր ուխտը կնքեց մեր նախածնողների հետ, որոնք, սակայն, հավատարիմ չմնալով այդ ուխտին, արտաքսվեցին դրախտից:
Աստվածադիր այդ օրենքը, ուխտը կարող ենք վերականգնել
բարեգութ աստծո նախախնամությամբ, որը գրավականն է աստվածային անսպառ սիրո, ներողամտության
և մարդկության աստվածային փրկագործության:
Հայ հավատացյալի կյանքը պետք է լինի հոգևոր մի ճանապարհորդություն, մի ուխտագնացություն
դեպի երկրավոր դրախտ` Հայաստան աշխարհ, դեպի վերազարթոնքը հայոց հավատի: Ուխտագնացության
նպատակը` մեր հայորդիներին մեկ ընդհանուր գաղափարախոսության
շուրջ համախմբելն է, քրիստոնյայի կերպարը զորացնելը ու միասնաբար աղոթեը մեր նախնյաց սուրբ հողի վրա:
Ուխտագնացությամբ մերձենում ենք հոգևոր մշակութային արժեքներին ու գաղափարներին, հնարավորություն
ենք ստանում ինքնճանաչման ու ներհայեցողության միջոցով հաղորդակցվելու աստվածային պատգամներին, մեր հոգևոր հարուստ ժառանգությանն ու զարդարվելու
աստվածային հոգեիմացությամբ` արժանանալու և ժառանգակիրները լինելու հավիտենական կյանքի :