22:38 Մեղքը | |
Աշխարհում տիրող կրոններից
Հինդուիզմը, Բուդդիզմը և Իսլամը մարդու նկատմամբ կյանքի և աշխարհի ըմբռնումների ամբողջությունն
են Աստվածների նկատմամբ՝ հավատի հիմքով, որտեղ մարդու արարքներն ու ենթագիտակցական
դրսևորումները ամբողջանում են օրենքի՝ նախնիներից կամ աստվածներից ստացված կարգադրության
համակարգով՝ համակարգ, որի մեջ մեղքը առանցքային է: Մեղքը մի մեծ բավիղ է, քաոսային
վիճակ, ճակատագրական սխալ, որը հեռացնում է մարդուն Աստվածային կատարելությունից: Մեղքը
ընկալում եմ որպես անհանդուրժողական ռեալիստական
իրողություն, որը խաթարում և խզում է կապը արարչի հետ, և homo sapiense-ը, մեղքի շնորհիվ
ճաշակում է պատահականության և բախտի արգասիքները: Մեղքը չիմացումի, անորոշության և
անկատարի առերեսումն է, որտեղ գլխավոր դերակատարը մարդն է, ով հավատքի ընկալումներով
շատ ավելի էական, կարևոր է, քան ամեն տեսակ <<իզմեր>>-ը: Վերջապես մեղքը մարդուն խորհել է տալիս կյանքի,
աշխարհի և կատարելության մասին մի նոր պատկերացում՝ արտահայտված գիտական ճանաչողության
գաղափարախոսությամբ և ընկալումներով: Բանական մարդ արարածը գիտակցաբար հայտնվելով չարի
որոգայթներում ու այստեղ մեղքի նկատմամբ մարդու ընկալումները, փիլիսոփայական մտքերը
ավելի սուբյեկտիվիստական են՝ կոպիտ ասած Մարքսիստական: Ահա այստեղ ի հայտ է գալիս օտարումը:
Այստեղ ուզում եմ դնել վերջակետ և միտքս ավարտելով հետևյալ նախադասությամբ խորհելու
և մտորելու առիթ տալ, որ հարաբերական չգո գոյությունը՝ ժամանակը արտահայտված կամ ընկալված՝
որոշակի տևողության սահմանափակված ձևով՝ ոչինչ է Աստծո նկատմաբ, ով ոչ սկիզբ ունի ոչ
էլ վերջ, որը շատ հաճախ ժխտում են որոշ փիլիսոփաներ. բայց չէ որ քրիստոնեական վախճանաբանության
հիմքը միասնությունն է՝ ժամանակի և հավերժության: | |
|
| |
| Մեկնաբանություններն ընդամենը՝: 0 | |